Formalnie obligacja korporacyjna (przedsiębiorstwa, komercyjna) to dłużny instrument finansowy, na podstawie którego emitent (dłużnik) zaciąga zobowiązanie (dług) u obligatariusza (wierzyciela) na określony z góry czas. W praktyce to nic innego jak kolejna forma prawna pożyczki, w której pożyczkodawcy – inwestorzy oczekują jak najwyższych odsetek przy możliwie najwyższym bezpieczeństwie. Inwestowanie w obligacje przedsiębiorstw jest formą lokowania posiadanych oszczędności, która przynosi stabilny i z góry określony dochód.
Obligacje komercyjne mogą emitować podmioty prowadzące działalność gospodarczą, posiadające osobowość prawną, a także spółki komandytowo-akcyjne (zgodnie z definicją ustawy z dnia 29 czerwca 1995 roku o obligacjach). W praktyce więc emitentami obligacji przedsiębiorstw mogą być spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne oraz, pomimo nieposiadania osobowości prawnej, spółki komandytowo-akcyjne.
W obecnych czasach obligacja zazwyczaj nie ma już formy dokumentu i funkcjonuje jako zapis elektroniczny w systemie komputerowym odpowiedniej instytucji.
Podstawowe kwestie związane z obligacjami reguluje ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jednolity: Dz.U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300, z późn. zm.)
Ze względu na sposób oznaczenia obligatariusza wyróżniamy:
Z uwagi na sposób oprocentowania obligacji:
Z uwagi na termin wykupu:
Z uwagi na sposób zabezpieczenia:
Zgodnie z art. 8 ustawy o obligacjach emitent odpowiada całym swoim majątkiem (obecnym i przyszłym) za zobowiązania z obligacji, jednakże zabezpieczenie ma dać obligatariuszom dodatkową gwarancję, że ich wierzytelności zostaną zaspokojone.
Ze względu na sposób emisji:
Oferty publiczne wymagają co do zasady sporządzenia publicznego dokumentu informacyjnego, zatwierdzanego przez Komisję Nadzoru Finansowego (prospektu lub memorandum).